Dr Dransart Philippe : Πως καταλήγουμε να υποφέρουμε σωματικά από έναν ψυχικό πόνο.
Ο dr Dransart Philippe – ομοιοπαθητικός και βοτανολόγος, φωτίζει το δρόμο μας προς την κατανόηση της έννοιας της νόσου.
Γιατί πάσχω; “ Όταν ακούμε το σώμα μας ως γλώσσα, η ασθένεια θα μας μιλήσει και δεν θα είναι πλέον ο εχθρός που πρέπει να πολεμήσουμε,
αλλά ένας “φίλος” που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της ψυχής μας.
Ένας ειλικρινής διάλογος με τον εαυτό μας.” λέει
Υπό το φως της εμπειρίας και της έρευνας του, ο Philippe Dransart ανοίγει ένα αυλάκι στην αρχική αναζήτηση για την έννοια της ασθένειας.
Η ασθένεια είναι ένα πέρασμα που μας βοηθά να ξεπεράσουμε τον πόνο του “είναι” μας, μόνο και μόνο για να απελευθερωθούμε.
Ποιοι είναι οι προβληματισμοί του Dr Dransart Philippe;
– Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο σκοπός της ύπαρξής μας είναι η αφύπνιση της συνείδησης.
Και αυτή η αφύπνιση μπορεί να γίνει και μέσω θετικών και μέσω αρνητικών εμπειριών.
Και οι δύο είναι “σωστοί” σε σχέση με αυτόν τον στόχο.
Νομίζω ότι από αυτό που υποφέρουμε είναι η ταυτοποίησή μας με μια συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού μας.
Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε.
Το μικρό παιδί που φτάνει στον κόσμο ανακαλύπτει ότι υπάρχει, κατά τη διάρκεια της περίφημης σκηνής του καθρέφτη …
Υπάρχω, ναι, αλλά ποιος είμαι εγώ;
Δεν ξέρει πώς να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, οπότε θα κοιτάξει προς τους γονείς του για να μάθει ποια είναι η “μορφή” του, ο τόπος του, κλπ.
Αυτές οι ερωτήσεις θα μας συνοδεύσουν σε όλη τη ζωή.
Και διερευνώντας την ψυχοσυναισθηματική διάσταση της αρρώστιας, συμπεραίνω ότι χρησιμοποιούμε τη λειτουργία ενός οργάνου για να εκφράσουμε τις δυσκολίες ή τη δυσφορία μας, και έτσι καταλήγουμε να υποφέρουμε σωματικά από έναν ψυχικό πόνο.
Και αν έχουμε πια χάσει το νόημα ακούμε να λέμε:
“Οι δυσκολίες με γονάτισαν”,
“αυτό δεν μπορώ να το καταπιώ”,
“σφίγγω τα δόντια”,
“μου κόβεται η ανάσα”: εκφράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά και που δείχνουν πώς αποτυπώνεται στη γλώσσα μας η βαθύτερη σύνδεση των συναισθηματικών καταστάσεων που βιώνουμε με τα όργανα του σώματος και τις λειτουργίες τους.
Αλλά επισημαίνει ο Dr Dransart Philippe , με την 30χρονη εμπειρία του στην ομοιοπαθητική και τη θεραπεία εκατοντάδων ασθενών, η ασθένεια εμπεριέχει το σπέρμα της θεραπείας της, ότι μέσω του σώματος και του πόνου προσπαθεί να μας απελευθερώσει από το συναίσθημα που την προκάλεσε.
Η ασθένεια είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί το σώμα μας για να μας μιλήσει.
Το σώμα μας χρησιμοποιεί ως γλώσσα την ασθένεια ή τον τραυματισμό για να απευθυνθεί στη συνείδηση και έτσι να ξεκινήσει μια διαδικασία θεραπείας όχι μόνο της ασθένειας / τραυματισμού αλλά και της ρίζας του προβλήματος, της “πληγής” που είναι ανοιχτή στην ψυχή μας.
Μέσω της ασθένειας, κατά κάποιον τρόπο, δικαιολογούμε τον εαυτό μας.
Επιβεβαιώνουμε ότι έχουμε δίκιο να νιώθουμε τα συναισθήματα αυτά που νιώθουμε, ότι τα συναισθήματα δεν είναι ένα κατασκεύασμα του μυαλού μας, αλλά μια αντικειμενική πραγματικότητα.
Και το τίμημα που θα πληρώσουμε, είναι βαρύ.
Με την εκδήλωση της ασθένειας βάζουμε το σώμα μας να μαρτυρήσει τι νιώθουμε και μέσω του σώματός μας χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας σαν μάρτυρες.
Ναι, είμαστε άρρωστοι και όλοι όσοι είναι γύρω μας, οι κοντινού μας άνθρωποι, πρέπει να μας “ανεχτούν” γιατί είμαστε άρρωστοι.
Μετατρέποντας την προσωπική μας οδύνη σε σωματική αρρώστια εξαναγκάζουμε τους άλλους να μας προσέχουν, να μην μας αγνοούν, να μην νιώθουμε μόνοι.
Αλλά, τελικά, εμείς είμαστε που υποφέρουμε και η αδυναμία των άλλων να μας προσφέρουν ανακούφιση μας κάνει να νιώθουμε πιο μόνοι.
Και βέβαια θέλουμε να απαλλαγούμε από την ασθένεια που μας προκαλεί τόσο πόνο, αλλά δεν μπορούμε να συνηδητοποιήσουμε ότι, στην πραγματικότητα, μέσω αυτής της οδύνης προσπαθούμε να ανακτήσουμε και να δικαιολογήσουμε κάτι.
Κανείς δεν “επιλέγει” να είναι άρρωστος.
Εγώ ξέρω ότι είμαι γιατρός, αυτό που με χαρακτηρίζει είναι ότι είμαι γιατρός, ότι νοιάζομαι για τους ανθρώπους.
Αλλά, πέρα από αυτό, δεν ξέρω πραγματικά ποιος είμαι …
Αν η πραγματικότητα υπενθυμίσει σε μένα μια συμπαθητική εικόνα, α, αυτό είναι ευχάριστο!
Αισθάνομαι τότε μια ενότητα με τον εαυτό μου.
Μπορώ να συνεχίσω να τραβώ το δρόμο μου.
Αν όμως η πραγματικότητα μου υπενθυμίσει μια αρνητική εικόνα του εαυτού μου ή μια λέξη που έρχεται να χτυπήσει σε ένα αδύναμο σημείο της εικόνας μου – που εξαρτάται από τον τρόπο που έχτισα τον εαυτό μου – τότε, είναι κάτι άλλο …
Για παράδειγμα εάν ένας πατέρας λέει στο παιδί του: “Εσύ, ούτως ή άλλως, είσαι ανίκανος, άχρηστος”, το παιδί θα στηριχτεί σε αυτή τη δήλωση.
Στη συνέχεια θα επιδιώξει να πετύχει με κάθε κόστος.
Αν, μια μέρα, το αφεντικό του έρχεται σ ‘αυτόν και λέει, “είσαι ανίκανος”, αυτομάτως το αφεντικό θα έχει βάλει το δάχτυλό του σε έναν παλιό πόνο, σε μιά παλιά πληγή που αγγίζει την εικόνα που έχει αυτός ο άνθρωπος γι τον εαυτό του και θα υπάρξει επανενεργοποίηση του παλιού πόνου, καθώς η πληγή θα έχει ξανά-ανοίξει.
Και όλα αυτά διότι η εικόνα που έχουμε χτίσει για τον εαυτό μας είναι όλα αυτά, που όταν είμαστε μικροί, αλλά και πιο μεγάλοι, με τα οποία οι δικοί μας άνθρωποι μας χαρακτήριζαν – και η πληγή έμεινε και το άγχος να μην ξανανοίξει παραμονεύει.
Έτσι, η ασθένεια θα συμβεί λόγω ενός γεγονότος ή, πιο συγκεκριμένα, μιας λέξης που έρχεται να βάλει το δάκτυλο και να ανοίξει μια παλιά πληγή.
Για αυτό πρέπει να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας.
Ένας μοναχός του Θιβέτ, ο Djwal Khu , μου είχε πει: “Να θυμάστε ότι η ασθένεια αρχίζει με την πρόθεση της αλήθειας και της υποστήριξης της ύπαρξης.
Με άλλα λόγια, ενεργοποιείται με την πρόθεση να βοηθήσει το άτομο να βγει από αυτή τη μειωτική εικόνα που τον εμποδίζει να είναι αυτός ο ίδιος.”
Τι θα γινόταν αν κοιτούσαμε την ασθένεια από άλλη οπτική γωνία;
