όταν με ρώτησαν αν μπορούν τα βότανα να μας βοηθήσουν να ξεκλειδώσουμε τις δικές μας θεραπευτικές δυνατότητες, αφουγκραζόμενη προσωπικά βιώματα είπα…

…πως τα βότανα διαθέτουν μια έμφυτη σοφία και μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεκλειδώσουμε τις δικές μας θεραπευτικές δυνατότητες!
…με πολλούς τρόπους!
…ανάταση!
-. μόνο όταν κοιτάξεις “βαθιά” και “σωστά”,
αν όταν κοιτάζεις “είσαι εκεί” και παρατηρείς ό,τι φύεται στη Γη με τη φροντίδα ενός βοτανολόγου ή ενός καλλιτέχνη, θα δεις πραγματικά την πραγματική τους φύση” -.
…στο τεράστιο κτήμα, περπατούσα μία ώρα μέχρι να φτάσω στις παρυφές του ελαιώνα, φύτρωνε μια τέτοια ποικιλία φυτών/δέντρων/λουλουδιών/βοτάνων που από τότε δεν έχω ξανασυναντήσει-
-. λευκά τριαντάφυλλα,
γαρύφαλλα,
λομπέλιες,
μιμόζες,
ακόμη και γλυκά μπιζέλια, αυτά τα πανέμορφα που λάτρευα από μικρό παιδάκι, έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο με ενθουσιώδη ανεμελιά.
Στη μία άκρη υπήρχε ένας κήπος με βότανα/μυρωδικά/λουλούδια –
-. τριαντάφυλλα για το γλυκό μας,
δυόσμος το βάλσαμο όλων μας,
μέντα για την αρετή
κόλιανδρος για την γαλήνη μας και για τον πόνο
μαϊντανός και πόσο δροσερή αναπνοή και πόσο νόστιμη η σαλάτα!
άνηθος, τον έχει ανάγκη η καρδιά μας, αλλά και οι αγκινάρες της γιαγιάς και
λίγο πιο μακριά ο μάραθος για την κοιλίτσα μας, αλλά και τα μπιζέλια μας και
μια μικρούλα δάφνη, φουντωτή για τη δόξα της αυλής μας!
Μέσα από μια πόρτα, στο μπροστινό μέρος της αυλής, μπορούσα να δω τη λεμονιά μας,
τη νερατζιά μας, που ζητούσε να κάνει παρέα στην περγαμοντιά μας και
κάπου λίγο πιο μακριά στο μεγάλο κτήμα, εκεί που άλλαζε το χώμα, τις σταφίδες και
στο βάθος, εκεί που σταματούσε το μάτι, στην πλαγιά, ο ελαιώνας!
ναι, ο ελαιώνας και μαζί του η άλλη ομάδα των βοτάνων μας, τα πιο σκληροτράχηλα, το φασκόμηλο για την “αθανασία” μας
η λεβάντα για την αφοσίωση,
ο ύσσωπος για τον εξαγνισμό
το υπερικό για την εξυπνάδα,
η ρίγανη για τη χαρά, 
το θυμάρι για τις αναπνοές μας, αλλά και το ψάρι μας,
το βόραγκο για το θάρρος,
το χαμομήλι για τη θαλπωρή,
η λαδανιά, όλα αυτοφυή της πατρογονικής Γης!
…και στο πίσω μέρος του σπιτιού, εκεί που ξεκινούσε ο δρόμος για τον ελαιώνα, οι αγκινάρες της γιαγιάς!
οι αγκινάρες της γιαγιάς, που όταν ψήλωναν έκρυβαν τα αγκαθωτά γαϊδουράγκαθα και τις μολόχες που πήγαιναν δρόμο-δρόμο μέχρι τον ελαιώνα!
…και με έπιανε η επιθυμία να σηκώσω τη φωτογραφική μου μηχανή – η χαρά μου όταν μου την είχε χαρίσει ο θείος μου, ο αδερφός της Μάνας μου, απερίγραπτη –  που είχα πάντα κρεμασμένη στο λαιμό μου για να αποτυπώσω τις περίπλοκες λεπτομέρειες ενός άνθους,
ενός κάλυκα,
ενός στήμονα,
ενός σπόρου, αλλά και το κατσάρωμα ενός βοστρύχου από ένα κλίμα σταφίδας ή ένα αγκαθωτό φύλλο αθάνατου/αλόης…
…και οι τεράστιες εκτάσεις με όλα τα πράσινα απλωμένα, με ηρεμούσαν,
με γαλήνευαν,
μου χάριζαν χαρά,
ενθουσιασμό,
και ναι,
ίσα που έξυνα την επιφάνεια όσων είχε να μου προσφέρει το χώμα και ότι εφύετο πάνω του – και το ευγνωμονούσα!
     κείμενο και επιμέλεια κειμένου ntina/thalia – botanologia.gr
     από τις σημειώσεις μου των μεταμεσονύχτιων ωρών…

Share: