Οι αγαπημένες , μοναδικές και μυρωδάτες μου , σπέντζες
Βαριούνται γρήγορα τα κρύα του χειμώνα ,
δεν τον φοβούνται ,
θέλουν να φέρουν πιο γρήγορα την άνοιξη.
Σαγηνευτική η ομορφιά τους ,
μεθυστικό το άρωμά τους ,
έντονο ,
μαγευτικό ,
μοναδικό.
Οι νεράιδες -λένε- δεν μπορούν να αντισταθούν στην ευωδιά τους ,
μαγεύονται και ακολουθούν τον λυγερό χορό τους-ακολουθούν το λίκνισμα που γράφουν στον αέρα οι αγαπημένες σπέντζες.
Στην Κρήτη μανουσάκια τις λένε , εκεί στα μέρη της Ρούμελης “ίτσια” μου είπαν πως τις λένε.
Και στην Πελοπόννησο σε πολλά μέρη σπέντζες τις λέμε!
Και στο μελωδικό μας Παπαδιαμάντη και στο “ολόγυρα στη λίμνη”
διαβάζουμε…
Η μελωδική φωνή της Πολυμνίας είπε:
– Ξέρεις πού είναι ίτσια; Μπορείς να μου κόψεις τίποτε ίτσια;
Συ έμενες κεχηνώς.
Αλλ’ ευτυχώς ο Χριστοδουλής είχε φθάσει ήδη.
– Μπράβο! μπράβο!… κυρία Πολύμνια! Εγώ τα ξέρω πού είναι τα ίτσια… τώρα να πάμε να κόψουμε…
– Θα με υποχρεώσετε πολύ, επανέλαβε και προς τους δύο η Πολύμνια.
Και ο Χριστοδουλής έτρεξεν ελαφρόπους, με το έν μπουδονάρι του ανασηκωμένον ακόμη έως το γόνυ, με το άλλο καταβιβασμένον εις τον αστράγαλον, ξυπόλυτος, με τα πόδια παπουδιασμένα, μαύρα, ψημένα από την άλμην του κύματος…
thalia -botanologia.gr